PRL-owski teatr absurdu, czyli jak Witkacy stał się kobietą

Abstract
Aneta Jabłońska w artykule "PRL-owski teatr absurdu, czyli jak Witkacy stał się kobietą" opisuje nie tylko recepcję twórczości pisarza i malarza Stanisława Ignacego Witkiewicza w latach 80., lecz także cały szereg czynników politycznych, które doprowadziły do powtórnego pochówku autora "Szewców". Jabłońska zauważa, że to nastroje polityczne decydowały o sposobie postrzegania dzieła Witkacego. Jako przykład podaje, że jeszcze w 1984 roku władze PRL-u nie miały najmniejszej ochoty włączyć w publiczny dyskurs obywatelskiej organizacji – Towarzystwa im. Stanisława Ignacego Witkiewicza. Sytuacja zmieniła się zaledwie cztery lata później, kiedy polscy politycy dołożyli wszelkich starań (między innymi kontaktowali się z moskiewskimi władzami, ambasadorami, konsulatem polskim i ukraińskim), aby sprowadzić zwłoki Witkacego, pochowanego w Jeziorach na Ukrainie, do Polski i wyprawić mu uroczysty pogrzeb w Zakopanem. Jabłońska zastanawia się również nad przyczynami samobójczej śmierci Witkiewicza. Jedną z nich były antytotalitarne przekonania pisarza, który panicznie bał się niewoli rosyjskiej. Autorka artykułu próbuje odpowiedzieć na pytanie, dlaczego władza wybrała właśnie Witkacego na symbol pisarza narodowego.
Description
Keywords
Citation
Belongs to collection