Interpretacja dziedzictwa w pracy przewodnika i pilota wycieczek
Abstract
Praca przewodnika i pilota wycieczek jest niezwykle odpowiedzialnym zajęciem. Według Ustawy o usługach turystycznych (1997) do zadań przewodnika należy „…oprowadzanie wycieczek, fachowe udzielanie ich uczestnikom informacji o kraju, odwiedzanych miejscowościach, obszarach i obiektach oraz sprawowanie opieki nad uczestnikami wycieczki”. W „Programie podstawowego szkolenia ogólnego dla kandydatów na przewodników turystycznych” (Program 1999) oprócz wiedzy merytorycznej dotyczącej walorów krajoznawczych znajdziemy problematykę związaną z psychologią i socjologią grupy, sylwetką, cechami psychofizycznymi i walorami przewodnika, systemami komunikacji, sposobami rozwiązywania konfliktów. Czy to wystarczy dla sprawnego oprowadzenia wycieczki? Myślę, że tak. Jednak czy sprawne oprowadzenie wycieczki wystarczy, aby usatysfakcjonować klienta? Czy może klient oczekuje czegoś więcej? Uważam, że dzisiaj, w obliczu narastających wyzwań: międzynarodowej konkurencji na rynku turystycznym, zagrożeń dla środowiska przyrodniczego i kulturowego, rosnących oczekiwań zwiedzających, trzeba iść dalej. Mam na myśli misję, jaką mają do spełnienia przewodnicy i piloci wycieczek w zmieniającym się dookoła nas świecie. Misja ta obejmuje: edukację, kształtowanie postaw, poszerzanie horyzontów, inspirowanie, pobudzanie do aktywności w czasie wolnym, zmianę zachowań – przede wszystkim w stosunku do dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego. I nie myślę tu wyłącznie o dziedzictwie narodo− wym, lecz także lokalnym, regionalnym, międzynarodowym, światowym, naszym i obcym nam. Tych treści, mam wrażenie, brakuje w programach szkolenia pilotów i przewodników. Problematyką tą zajmuje się interpretacja dziedzictwa.