OPEN :: Home

Recent Submissions

Item

Geneza, działalność, sukcesy i porażki oraz perspektywy renesansu Trójkąta Weimarskiego po agresji Rosji na Ukrainę

(Uczelnia Łazarskiego, 2023) Fiszer, Józef M.; Uczelnia Łazarskiego

Artykuł poświęcony jest Trójkątowi Weimarskiemu. Ukazuje jego genezę, cele, działalność, sukcesy i porażki oraz perspektywy renesansu, o czym mówiono m.in. 12 maja 2023 r. na spotkaniu ministrów ds. europejskich państw Trójkąta Weimarskiego z wicepremier Ukrainy. Trójkąt Weimarski powstał w trudnym momencie dla Polski i Europy (po zjednoczeniu Niemiec 3 października 1990 r.), ale jeszcze przed rozpadem Związku Radzieckiego w grudniu 1991 r., który miał negatywny stosunek do transformacji ustrojowej w Polsce (rozpoczętej w czerwcu 1989 r.) i jej euroatlantyckich aspiracji. Podobny negatywny stosunek do euroatlantyckich aspiracji Ukrainy ma Federacja Rosyjska pod rządami Władimira Putina. Trójkąt Weimarski zdaje się być jednym z największych sukcesów polityki zagranicznej Polski po 1989 r., której głównym celem była akcesja do struktur euroatlantyckich, aby w ten sposób zapewnić jej suwerenność i umocnić bezpieczeństwo. W tym aspekcie należy stwierdzić, że Trójkąt Weimarski spełnił swoją funkcję. Ma na swoim koncie wiele sukcesów, ale również porażek i niewykorzystanych szans. Odegrał też pozytywną rolę w procesie „powrotu” Polski do Europy po 1989 r. Tezą główną niniejszego artykułu jest konstatacja, że bez Trójkąta Weimarskiego integracja postkomunistycznej Europy, szczególnie w latach 1991–2009, nie byłaby tak dynamiczna i efektywna, jak to miało wówczas miejsce, a droga Polski do struktur euroatlantyckich byłaby znacznie trudniejsza. Ponadto stwierdzam, że biorąc pod uwagę coraz bardziej komplikującą się dziś sytuację międzynarodową, Trójkąt Weimarski powinien nadal odgrywać istotną rolę w polityce zagranicznej Polski, Niemiec i Francji oraz Unii Europejskiej. Mógłby odegrać też istotną rolę w zakończeniu wojny rosyjsko-ukraińskiej oraz akcesji Ukrainy do Unii Europejskiej i NATO. Dlatego też powinien on jak najszybciej wznowić działalność.

Item

The European Union’s Common Security and Defence Policy in the Period 2016-2023: Successes and Failures

(Uczelnia Łazarskiego, 2023) Fiszer, Józef M.; Institute of Political Studies of the Polish Academy of Sciences

The aim of the article is to analyse the reforms of the European Union’s Common Security and Defence Policy (CSDP), with particular emphasis on the new EU external security strategy adopted in 2016 and its evolution, achievements and failures in the years 2016-2023. In addition, the article will present the European Union’s stance on Russia’s aggression against Ukraine on 24 February 2022 and its impact on the evolution and reforms of the CSDP, as well as the necessary changes in the EU’s foreign policy and the European security strategy. The main thesis statement of the article is that the reforms of the European Union’s CSDP have been defensive in nature so far and, due to the current international situation, it should be radically changed. Inter alia, the EU’s soft power policy should be supplemented with hard power activities. The decision-making process in matters relating to the EU’s foreign and security policy should also change; in particular, the use of the right of veto requires urgent reform. This will not be easy to achieve but it is necessary in order to let the European Union respond quickly and effectively to emerging threats to the security of its members and peace in Europe.

OPEN Repository

22945 archived items

Institutional Communities

Recent Submissions

Browse by

Date

Author

Affiliation

Subject

Publisher

License