Upodmiotowienie obrazu jako funkcja integracyjna

Brożyński, Paweł

Upodmiotowienie obrazu jako funkcja integracyjna

Abstract

Propozycją tekstu wyjaśnienie „żyjącego”, „quasi-podmiotowego” czy wreszcie „upodmiotowionego” obrazu jako jednego z gwarantów integralności podmiotu. Badanie domniemanej podmiotowości obrazu, i szerzej dzieła sztuki, jest nie czym innym jak badaniem dyskursu o obrazie i dziele sztuki. Różnorodne sposoby przyznawania obrazowi podmiotowości można spróbować wyjaśnić jako działania na rzecz jego integracji oraz ochrony przed podobnym rozpadem podmiotu odbiorcy. Przypisanie obrazowi cech podmiotowych sprzyja, czy wręcz umożliwia ugruntowanie języka komunikacji na linii odbiorca-obraz, choć już nie koniecznie na linii twórca-odbiorca. Upodmiotowienie obrazu można rozpatrywać również jako próbę odroczenia, odsunięcia sytuacji spotkania podmiotu z obrazem jako pasywnym, martwym przedmiotem. W sytuacji tej podmiot rozpływa się, zostaje wyłączony lub może przechodzić w przedmiot. Alternatywą dla podmiotowo-przedmiotowego myślenia o relacji odbiorca-dzieło sztuki, może być koncepcja „(nie)tożsamości” zaproponowana w Tako rzecz Zaratustra Nietzschego, a zinterpretowana przez Petera Sloterdijka jako: teoria spenetrowanej penetracji, etyka przelewania się i wchodzenia w innego, logika absorpcji i ponownego wypromieniowywania.

Keywords

obraz malarstwo sztuka podmiotowość podmiot

Citation

Paweł Brożyński, Upodmiotowienie obrazu jako funkcja integracyjna w: Podmiot/Podmiotowość. Artysta - Historyk - Krytyk, pod red. Marii Poprzęckiej, Warszawa 2011