„Szczepić, czy nie szczepić?” – analiza argumentacji osób przeciwnych szczepieniom
Abstract
Pierwsze wzmianki o stosowaniu pierwowzoru szczepień - wariolizacji - sięgają X-wiecznych Chin. Zachowane teksty mówią o przenoszeniu ropy z krost chorego na bawełnianych wacikach do nozdrzy osób zdrowych, co miało uchronić ludność przed szerzącą się chorobą. Siedem wieków później angielski lekarz Edward Jenner zaobserwował, że przechorowanie ospy krowianki daje choremu odporność na wirus ospy prawdziwej. Odkrycie to uznawane jest za jedno z największych dokonań współczesnej medycyny, ograniczające występowanie chorób zakaźnych. Historia wakcynologii istnieje w nierozerwalnym związku z historią ruchów antyszczepionkowych. Dokonanie Edwarda Jennera spotkało się ze sprzeciwem ruchów religijnych, jak również krytyki ówczesnych naukowców. Jeden z pierwszych brytyjskich aktów prawnych – Królewska Ustawa o Szczepieniach, doczekał się szybkiej odpowiedzi w postaci zawiązania w 1896 Narodowej Ligi Przeciw Obowiązkowym Szczepieniom, która przez kilka dekad walczyła o ustawowe zniesienie obowiązkowych szczepień. Czasy współczesne wydają się być renesansem ruchów antyszczepionkowych. Istotny wpływ na ich rozwój miała sfałszowana praca Andrew Wakefielda, mówiąca o występowaniu autyzmu i zapalenia jelit po szczepieniu MMR. Mimo późniejszego udowodnienia popełnienia oszustwa naukowego obserwuje się stały wzrost liczby przeciwników szczepień powołujących się na pracę Wakefielda. Popularność mediów społecznościowych sprzyja tworzeniu się grup antyszczepionkowych, a także rozpowszechnianiu nieprawdziwych informacji dotyczących bezpieczeństwa szczepień. Skutkuje to kreowaniem się postaw antyszczepionkowych i spadkiem wyszczepialności. Nasze badanie miało na celu analizę przyczyn przyjęcia negatywnej postawy wobec szczepień, rodzaju i częstości występowania NOP oraz ocenę merytorycznej wiedzy o szczepieniach wśród osób przeciwnych szczepieniom.