Kazimierz Wierzyński (1894–1969) po latach

Abstract
Kazimierz Wierzyński (1894–1969) Revisited is a comprehensive review of the work of one of the most versatile of modern Polish poets, whose literary presence continues to fascinate Polish readers despite long-standing efforts in the past (particularly on the part of communist State censors) to eradicate him from the nation’s collective memory. A concise reappraisal is made of each of Wierzyński’s collections of poems, beginning with Wiosna i wino (1919) and ending with Sen mara (1969). Noting the breadth of the poetry’s lyrical range and the richness of human experience it expresses, the author draws attention to the common ground that exists between the poetry and prose that Wierzyński wrote before the Second World War and the works he published after the war as yet another Polish émigré writer. The author stresses the civic, historical and political dimensions of Wierzyński’s poetry – the fact that it cherishes life, freedom and European tradition – and also its mythical and nostalgic dimensions based on the myth of earth as the source of life and Carpathian countryside of the poet’s youth. Attention is drawn to Wierzyński’s lifelong and ever-deeper preoccupation with existential questions, as well as to the continual transformations undergone by his artistic forms and his poetic idiom. The author also highlights the links that existed between Wierzyński and his literary predecessors (Leopold Staff, Bolesław Leśmian, Joseph Conrad, Stefan Żeromski and Stanisław Wyspiański), his contemporaries (Julian Tuwim, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Jan Lechoń and Władysław Broniewski) and those of younger generations (Czesław Miłosz, Zbigniew Herbert, Tadeusz Różewicz and Miron Białoszewski). Attention is also drawn to affinities with British and American poets such as Shakespeare, Emily Dickinson, Walt Whitman, Ezra Pound, William B. Yeats, T. S. Eliot, E. E. Cummings and Dylan Thomas, all of whom are invoked in Wierzyński’s poems, essays and memoirs.

Artykuł pt. Kazimierz Wierzyński (1894–1969) po latach jest syntetycznym spojrzeniem na twórczość jednego z najbardziej wszechstronnych przedstawicieli współczesnej liryki polskiej, którego dzieło przetrwało w świadomości czytelników pomimo usilnych prób wymazania go ze zbiorowej pamięci. Autorka dokonuje syntetycznego przeglądu utworów poety, od debiutanckiego tomu Wiosna i wino (1919) aż po ostatni zbiór wierszy pt. Sen mara (1969). Zwraca uwagę na związki przedwojennej poezji i prozy Wierzyńskiego z jego utworami emigracyjnymi. Ukazuje rozpiętość skali lirycznej i bogactwo utrwalonych przez poetę osobistych doświadczeń. Akcentuje ich wymiar wspólnotowy, historyczny, polityczny, mitotwórczy i nostalgiczny, umiłowanie życia, europejskiej tradycji i wolności oraz życiodajny mit ziemi i karpackiej przyrody ojczystej. Śledzi – charakterystyczny dla twórczości Wierzyńskiego – proces pogłębiania i poszerzania problematyki egzystencjalnej oraz ciągłe przemiany języka i form artystycznych. Zwraca uwagę na związki z poprzednikami (Leopold Staff, Bolesław Leśmian, Joseph Conrad, Stefan Żeromski, Stanisław Wyspiański), rówieśnikami (Julian Tuwim, Maria Pawlikowska- -Jasnorzewska, Jan Lechoń, Władysław Broniewski), następcami (Czesław Miłosz, Zbigniew Herbert, Tadeusz Różewicz, Miron Białoszewski). Wskazuje na współbrzmienia z poetami angielskimi i amerykańskimi, takimi jak: William Szekspir, Emily Dickinson, Walt Whitman, Ezra Pound, William B. Yeats, T. S. Eliot, E. E. Cummings, Dylan Thomas, których Wierzyński przywoływał w swoich wierszach, esejach i wspomnieniach.
Description
Keywords
Citation
Belongs to collection